Ontmoetingen

Soms kom je zomaar mensen tegen. Ik ben geen type dat snel ergens op een bankje gaat zitten. Met het mooie weer, na een fietstocht met mijn "nieuwe" fiets, deed ik dat toch even. Daar kwam een man aan, al lang niet meer "piep", eerder "stok". Hij "rollatorde" naar mijn bankje en ging erbij zitten. We raakten aan de praat. Meneer was ondanks zijn negentig lentes nog zeer bij de tijd. Net vanuit Groningen hier komen wonen, dichterbij de kinderen.

Politiek, de nieuwe dierentuin, de toestand in de wereld, leven en dood.. Alles kwam voorbij. Dagelijks 10 kilometer wandelen; hij draaide er zijn hand niet voor om. Peinzend staarde hij naar de mensen in de winkelstraat, zijn ogen een beetje dichtgeknepen tegen de zon. Na een half uurtje stond hij op. Met een handgebaar groette hij me, zette de rollator in de goede richting en stapte met ferme pas weer richting het wooncomplex waar hij zo'n mooi uitzicht had.

Nog geen week later op hetzelfde bankje; een "jongedame" van 85. Ook weer gesprekken, en ook weer dat kordate. Misschien trek ik het oude deel van Emmen aan door op dat bankje te gaan zitten? Ik hoor in elk geval mooie verhalen. Mooi oud geworden mensen, goed bij de tijd, genietend van de najaarszon de wereld beschouwend. Ik zou ervoor tekenen om ook zo te worden...

Liberté !

Het is vandaag 14 juli, voor de Fransen een nationale feestdag. Quatorze Juillet, dat was een jaar geleden ook de dag dat ik een papier tekende waarmee ik bevrijd werd van een jarenlang dienstverband met een club waar ik me al lang niet meer thuisvoelde. Ik kon me uit de naad lopen en me uitsloven, het was nooit goed. Zoiets bevordert de "arbeidsvreugd" niet erg, om het voorzichtig te zeggen. Voor mij was het een bevrijding van een paar maanden waarin ik na en tijdens een gebroken enkel ook nog eens met depri gevoelens kampte vanwege de hele heisa, en een jaar of drie waarin mijn verlangen daar afscheid te nemen steeds groter werd.

Liberté, égalité, fraternité. Vrijheid, gelijkheid, broederschap.. Pas nu zie ik dat het dus ook anders kan. Het kostte me een jaar om erover te bloggen, maar ik vond vandaag een passend tijdstip. Geen van de drie begrippen ervoer ik op mijn werk. Ik relativeer dat nu een beetje, maar ik ben blij dat ik er nu weg ben.

Mijn vakbondsman die me al die tijd bijstond vroeg me na afloop op weg nar zijn auto hoe ik me voelde. Ik lachte en riep "Liberté"! . Dat moest ik nog wel even uitleggen, maar hij begreep snel hoe ik me voelde. Free at last, om een andere historische figuur te citeren. Pas in oktober kwam officieel een einde aan mijn dienstverband, maar toen had ik al zoveel afstand genomen dat ik nu minzaam glimlachend de oud-collega's bezie. De meeste zijn van een nieuwe lichting en kennen me niet meer, en ik laat dat zo. Ik moet toegeven dat ik een paar zetjes nodig had, maar ik zeg nog steeds dat het het beste is dat me kon overkomen. Ik heb een half jaar stil gestaan, als ik mijn virtuele geschiedenis bekijk, heb ik niets gedaan omdat dat thema overheerste.
Je leert ermee omgaan, erbovenuit te groeien. Ik ben mijn eigen baas.

Ik schnabbel nu weliswaar van alles bij elkaar om de eindjes aan elkaar te knopen, maar alles beter dan thuis zitten.Jammer genoeg nog niet zoveel dat ik de WW niet meer nodig heb,maar wel lekker veel uren. En zelf gedaan, omdat ik van thuis zitten simpel word.

Morgen reis ik weer af naar de Achterhoek om een paar dagen bij Zwarte Cross te werken. Lowlands staat op het programma. Oproepcontracten zat.. Ook genoeg werk laatste tijd, ik voel me gewaardeerd en geaccepteerd op de locatie waar ik mijn nachten doorbreng als beveiliger. Dat werd laatst bevestigd in een voortgangsgesprek waar ik twee dagen over liep te sappelen, maar waar ik met een grote grijns weer uitkwam. Zo kan het dus ook..